ازهرچمن ثمنی

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی/
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی/

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم/
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی/

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه/
ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی!!/

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان/
که دل اهل نظر برد که سِری ست خدایی/

پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند/
تو بزرگی و در آیینه ی کوچک ننمایی/

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان/
این توانم که بیایم به محلت به گدایی/

عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت/
همه سهل است تحمل نکنم بار جدایی/

روز صحرا و سماع است و لب جوی و تماشا/
در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی/

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم/
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی/

شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن/
تا كه همسایه نگوید که تو در خانه ی مایی/

«سعدی» آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد/
که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی/

خلق گویند برو دل به هوای دگری ده/
نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوایی/
------
سعدی